(Deo teksta, objavljen u Veštičjoj Reviji broj 18. – autorka: Slavica Otović)

     Kotao, posuda koja prima i daje. Simbol utrobe Majke Zemlje koja večito rađa i daruje život. Takođe i simbol posude koja hrani i održava ga, i posuda koja leči magičnim i lekovitim biljem … Kotao jedan, vaseljenski, iz kojeg smo potekli …

I evo, ispred mojih očiju promiče jasna slika porodične kuće na jugu Srbije, nekadašnje Metohije čije su ime Šiptari, prozvavši sebe Albancima, izbrisali kao gumicom. Metohija, metoh (grč. mετοχή), u prevodu crkveni posed, plodna zemlja i srpsko svetilište koje je održavalo srpski živalj vekovima … Stariji naziv, još iz 6. veka, bio je hvost  (staroslovenska reč koja znači – debelo drvo), nazvano tako zbog obilja zelenila, reka i šuma, stablima starim vekovima, zvanim zapisi, kao što je „Šam dud“ ispred Pećke patrijaršije, gde su nas kao decu vodili na časove likovnog …

I vidim staru kuću od kamena, poput današnje nisko zidane zgrade, sa svakim kamenom u koji je utkan deo lične istorije, nekada velike porodice. Ručno zidana građevina, gde je svaka zasebno brojala od devet do dvanaest potomaka, kao četiri kuće u nizu. Svaka od njih je imala veliki podrum u čijim trapovima se čuvalo voće i povrće, obično jabuke, krompir i šargarepa, prizemlje i prostorije na spratu, ograđene drvenim balkonom. Pod krovom tavan na koji smo se peli krišom da otkrivamo tajne, preturajući po odloženim starim uspomenama, koje su pregrmele dva svetska rata i niz generacija. Četiri iste građevine, za četiri brata sa svojim potomstvom.

U prizemlju, nasred svake od njih, na zemljanom podu i uz sam zid sa leve strane, u krugu ograđenom kamenjem, postavljeno ognjište sa kotlom i verigama. Ponekad, kao i ovog trenutka dok ispisujem ove redove, osetim predivne mirise koji su se širili iz tog čarobnog kazančeta i mamili nas decu miomirisom, pa smo privučeni njime gladnih stomaka, ili bakom koja je naše srce grejala tihim glasom i najlepšim bajkama, pričala uz vatru pored kazančeta. I dok je ispod njega lagano tinjala vatra baka bi nas okupila, najbližem sebi obmotala vunu oko ruku, i motajuću klupko pričala … Ponekad mi se činilo, da je sam kotao, koji je visio okačen o verige za plafon, davao taj specifičan ukus koji ni jedan današnji lonac ili šerpa ne mogu zameniti.

Verige su, za one koji ne znaju, metalni lanac o kojem je bio okačen kotao. Ove metalne alke, zvane u narodu verige, simbolizovale su zajedništvo, poput članova porodice koji su se nekada tako držali. Simbolika lanaca je zajedništvo, ali i lišavanje slobode. Međutim, potreba za zajedništvom je učinila da verige budu simbol vezivanja porodice na okupu i spajala je posudu sa hranom na zemlji sa plafonom koji je bio gore sa Nebom. I taj isti kazan hranio nas je ne samo jelima već i ljubavlju …